3 жніўня.
Дзень шосты.
Сёння я пайшла да роднай сястры маёй бабулі Рэгіны, Кандратовіч Ганны Францаўны ( 1931 г.н., беларуска, скончыла 4 класы, родам з в. Загорнікі, Ашмянскага р-н, Гродзенскай вобл., у в. Навасяды з 1989 года). Цёцю Аню ведаю таксама з дзіцячых год. У гэтай жанчынкі вельмі складаны лёс. Калісьці ў яе загінуў падчас пажару муж і яна засталася адна з трыма маленькімі дзецьмі на руках. Два яе сыны ў будучым сталі моцна піць, дачка таксама ў маладосці была не падарунак. Тры гады назад адзін яе сын памёр. Які гэта цяжкі ўдар у матчына сэрца.Да гэтага яшчэяна перанесла некалькі аперацый. Можна так сказаць, што яе некалькі раз вярталі з таго свету. Уся вёска здзіўляецца, як яна трымаецца на нагах, як у яе хапае сіл. Гэты трэба быць моцным чалавекам, не толькі фізічна, а яшчэ і духоўна.
Вырашыла ў цёці Ані пытаць толькі прозу. Пачала з магічнай прозы. А аказалася, што цёця Ані нічым такім раней не займалася, бо яна ва ўсё гэта не верыць. А верыць яна толькі ў Бога. Таму я вырашыла паспытаць пра каталіцкія святы і звычаі, пра якія за гэтыя дні размова не вялася.
- Раскажыце, калі ласка, пра Зялёныя свёнткі. Што гэта за свята, як яго святкавалі?
68. Святкавалі на сёмую нядзелю пасля Вяльканца. Хату ўсю, бывала раней, зелянінай украшалі, на дварэ две бярозкі ставілі. І мусіць таму Зялёныя Свёнткі. У асноўным самая першая зеляніна, яшчэ не распусціўшыяся зялёненькія лісточкі бярозы. Гэты мы святкуем засланне Духа Свентэга, калі святы дух спускаецца на апосталаў. Дае ім розныя ласкі. І апосталы сталі на ўсялякіх языках гаварыць.
Заўвага: народна-хрысціянская проза – абрад на “Зялёныя Свёнткі”.
- Добра. А раскажыце пра свята Тры Каралі.
69. Ну гэта свята святкуем шостага студзеня. Гэта, калі яны ішлі да Пана Езуса, як ён нарадзіўся. Ішлі ў Бэтліем гэтыя тры каралі па гвяздзе. А звалі іх Каспар, Мельхіор і Вальтазар. Яны падарылі Пану Езусу крэйду і ладан. І мы таксама крэйду зараз у касцеле свенцім, і потым на дзвярах усіх у хаце пішым К + М + В + год, ну скажым 2013. Ну, кажды год нанова пішым.
Заўвага: народна-хрысціянская проза – свята і абрад “Тры каралі”.
- А раскажыце, калі ласка, пра вербную нядзелю.
70. Гэта раней Пан Езус уехаў у Ерусалім на осліку і клалі пальмы яму пад ногі. А заразу вербную нядзелю ў касцеле свенцім вербачку з ялаўцу. Гэта як сімвал таго вянка з церня, якое ўлажылі на галаву Езусу. І калі з касцёлу прыносяць вербачку, усіх дамашніх трэба біць ёю і казаць: “ Верба б’е, не заб’е. За тыдзень Вялікдзень”. І потым гэту вербу захоўваюць да следуюшчага года і спальваюць у печы.
Заўвага: народна-хрысціянская проза –звычаі і абрады на Вербніцу.
Больш цёцю Аню не распытвал. Зрабіла фотаздымак на памяць, пажадала добрай ночы і пайшла дамоў.
За сённяшні вечар я ўспомніла тое, што крыху падзабылася. Нейкія асобныя моманты жыцця ўспыхвалі ў мяне перад вачыма, як карцінкі з мінулага. Не, усё гэта нельга забыць, толькі трэба часцей успамінаць.